De eerste vier weken

Op het moment dat ik dit schrijf is het precies een maand geleden dat ik in het vliegtuig stapte en in Istanbul aankwam, en wow, wat is de tijd voorbij gevlogen. Omdat ik veel vragen krijg van mensen wat ik hier nu allemaal doe en omdat ik het ook leuk vind om over een paar jaar nog te weten wat ik hier allemaal heb gedaan, heb ik besloten om toch maar een blog bij te houden, ook al houd ik niet zo van schrijven ;).

Waar te beginnen? Misschien niet heel slim om pas na een maand met de blog te beginnen, want het is teveel om alles te beschrijven en alle dagen lopen hier in elkaar over waardoor ik niet meer precies weet wanneer ik alles gedaan heb, maar ach het gaat om het idee :p.

Toen ik op 2 september 's avonds laat aankwam in de dorms van de universiteit kreeg ik met veel pijn en moeite ('no english, english problem!') een tijdelijke kamer toegewezen om in te slapen, dus ik hoefde gelukkig de eerste nacht niet onder een brug te slapen (waar ik bang voor was omdat ik steeds maar geen bevestiging kreeg van de uni dat ik daar kon slapen h en ik pas rond 23.00 uur aankwam). De eerste paar dagen heb ik een beetje rondgelopen over en buiten de campus. Hoewel de campus erg mooi (en groot!) is, kwam ik tot de conclusie dat dit niet bepaald het bruisende gedeelte van de stad was, want de uni ligt in de middle of nowhere (op een paar leuke restaurantjes na) en je bent op z'n snelst in 40 minuten in Kadiköy, de leuke wijk met alle winkels, pubs, parkjes en het ferrystation naar de Europese zijde. Maar meestal ben je niet binnen een uur in Kadiköy, want het verkeer is hier een groot gedeelte van de tijd echt vreselijk. Wat ik heel erg leuk vind aan de campus is dat er allemaal honden rondlopen. Op de introductiedag vertelden ze ons dat de honden hier 'werken' en dat ze de wilde honden weghouden van de campus die vanuit de berg en het bos achter de uni wel eens op de campus proberen te komen. Superschattig toch :)! Ik ben 's nachts inderdaad een paar kaar wakker geworden omdat alle honden heel hard aan het blaffen waren en blijkbaar zijn ze op zo'n moment de campus aan het verdedigen. Toen ik een keer 's nachts terugkwam op de campus zag ik hoe een groepje honden eerst gewoon lag te chillen in het gras. Ineens begon er in de verte een hond te blaffen en een seconde later sprongen de chillende honden op en renden blaffend weg naar de andere hond die hun 'geroepen' had. Net een militaire eenheid, haha.

Oké, even genoeg over de honden ;). De rest van de eerste week verliep rustig. We hadden de introductiedag waar we heel veel informatie kregen over de verblijfsvergunning aanvragen en het registreren voor onze vakken. Ook heb ik toen eindelijk bijna alle 220 erasmusstudenten die hier studeren gezien. 'S avonds ben ik voor het eerst in Kadiköy geweest en zijn we met alle erasmusstudenten een drankje gaan doen.

De eerste 3,5 weken is het hier heel erg zonnig weer geweest, waardoor ik tot drie dagen geleden iedere dag in korte broek en shirtje heb rondgelopen. Het was lekker dat het zo zonnig was, maar het was heel erg benauwd en vochtig-warm, waardoor ik non-stop met een zweethoofd en bijbehorende klamme handjes rondliep. Niet de meest ideale situatie als je iedere dag nieuwe mensen ontmoet. Maar omdat het zo warm was, heb ik wel een paar keer kunnen zwemmen in het buitenzwembad van de universiteit met bijbehorend geweldig uitzicht :). Ieder voordeel heeft z'n nadeel.

In de tweede week kregen alle erasmusstudenten hun permanente kamer, want de tijdelijke kamer hadden geen douchegordijnen (hallo zwembad in de badkamer) en geen dekens op de bedden. Na twee dagen in mijn permanente kamer heb ik mijn kamer gewisseld met een andere dormroom, omdat mijn roommate geen woord engels sprak en daar werd ik een beetje ongelukkig van, want ik wel kunnen communiceren met mijn kamergenoot. In deze week dachten we ook dat de lessen zouden beginnen, maar dat was een grap, want meer dan 'hallo dit gaan we doen en zo werkt het tentamen' kwamen we niet. Nou, oké dan niet :). Er was in Taksim een welcome rooftopparty in het Europese gedeelte van Istanbul. Het was echt heel erg mooi, want we zaten op de vijfde verdieping van een hoog gebouw waardoor we een geweldig uitzicht hadden over de rest van Istanbul. In het weekend hebben we een museumkaart gehaald en nu kan ik gratis of met korting bij praktisch ieder museum in Turkije naar binnen. Die dag hebben we het Topkapipaleis, de hagia sophia en de blauwe moskee bezocht. Heel mooi gedeelte van de stad en ook heel toeristisch. Het is vreemd om ineens zoveel toeristen te zien, want in Kadiköy zie je bijna geen toeristen en daar word je ermee overspoeld en mis je de Turken bijna.
De rest van de week stond in het teken van het verzamelen van de documenten voor de residence permit. Dit heeft bij menig erasmusstudent al meerdere stresssituaties en woedeaanvallen veroorzaakt. Ten eerste was het lange tijd onduidelijk waar we de benodigde documenten precies moesten ophalen/aanvragen. Voorbeeld: iedere student moest een criminal record regelen waarin vermeld staat dat we nooit een misdaad hebben gepleegd in Istanboel, ook als je nog nooit in Turkije bent geweest (?). Dit krijg je bij de rechtbank. Die zou in Kadiköy moeten zijn. Daar bleek die niet meer aanwezig te zijn. Daarna werd je naar een adres in Kartal (andere kant van de metrolijn) gestuurd. Daar aangekomen ontdekten een paar mensen, niet bepaald vol vreugde, dat het gebouw gesloopt was. Uiteindelijk vonden ze het gebouw ergens in de buurt van Kartal. Leuk he? Ten tweede hebben we te maken gekregen met de Turkse bureaucratie wat mij het Nederlandse overheidsapparaat, waar alles heel goed geregeld is, heel erg heeft doen waarderen. Zo moest iedereen bijvoorbeeld de zorgverzerkering die ze in hun landen hadden afgesloten (en die wereldwijde dekking heeft en in ieder ander land gewoon geldig zou moeten zijn ) laten bevestigen bij een kantoor ergens in Istanbul om te zorgen dat het in Turkije ook geldig is. Ik denk dat dat voor de meeste het grootste drama was. Je maakt daar niet van tevoren een afspraak, zoals in Nederland bij de gemeente. Nee. Je komt daar aan, trekt een nummertje en moet wachten tot je aan de beurt bent. Het punt was alleen dat na 10 uur 's ochtends er al geen nummertjes meer waren omdat het daar altijd superdruk is en als je nummertje 450 nog had weten te bemachtigen, dan kon je de hele dag op jouw nummer wachten. Als je uitermate veel geluk had dan sloot om kwart voor 5 het hele systeem zich af en kon je de volgende dag terugkomen en het nog een keer proberen, woehoe! Het heeft me bijna twee volle dagen gekost om alle documenten te regelen en een zorgverzekering om te zetten die in de eerste plaats toch al geldig zou moeten zijn, maar zo heb ik wel ongeveer de hele Aziatische zijde van Istanboel gezien om de verblijfsvergunning te kunnen regelen. Vet leuk.

De derde week was het Bayram, een religieus feest voor de Turken waardoor bijna alle winkels en regeringsgebouwen van woensdag tot en met vrijdag gesloten waren. Het schijnt qua belangrijkheid vergelijkbaarheid te zijn met Kerstmis bij ons. Samen met twee Italiaanse meisjes had ik besloten dat we niet de hele week in Istanboel wilden blijven en daarom hadden we een driedaagse vliegreis naar Izmir geboekt. Op dinsdagochtend stonden we heeel erg vroeg op omdat we om half 8 de vlucht hadden. In Izmir sliepen we in een hostel dat gerund werd door vriendelijke, authentieke hippies die een heel lekker ontbijt konden bereiden. Het was een hele ontspannen, gezellige en voedselvolle minivakantie waar ik na alle stress van de residence permit en gestoorde turkse huisbaasproblemen wel even aan toe was. Na twee weken in de dorms had ik namelijk de knoop doorgehakt en besloten een kamer te zoeken in Kadiköy, omdat het wonen op de campus van de uni me niet zo beviel, vanwege een stukje zelfstandigheid dat ik daar miste: kleren wassen kon alleen na vieren, je kon nooit zelf je beddengoed en handdoeken verschonen en was afhankelijk van de grillen van de schoonmaaksters wanneer ze je kamer eindelijk eens komen schoonmake. En vooral ook het feit dat er geen keuken aanwezig was waardoor je ALTIJD buiten de deur moet eten. Na twee weken is dat niet meer zo leuk en lekker als het klinkt en ben je alle groentes die hier altijd in de olie zwemmen wel een beetje zat. Ook had ik het idee dat ik het echte Istanbul beetje miste omdat de universiteit in de middle of nowhere ligt en het vanaf de universiteit wel minstens anderhalf uur reizen naar de Europese zijde was. Daarom ging ik opzoek naar een nieuwe kamer in Kadiköy. Ik had een mooie kamer gevonden, maar uiteindelijk op de dag dat ik met mijn koffers daar aan kwam om te verhuizen kreeg ik een conflict met de Turkse huisbazin; waar ik hier verder niet over uit wil weiden, maar het was een hele nare ervaring voor mij. Die dag was sowieso mijn geluksdag, want toen ik het appartement met al mijn koffers probeerde te verlaten ging ik door mijn enkel waar ik nu helaas nog steeds een beetje last van heb :(. Ook heb ik die avond mijn mobiel in de taxi laten liggen die me naar mijn tijdelijke logeeradres bracht. Maar gelukkig ging ik de dag erna naar Izmir om alle narigheid te vergeten :).
Terug naar Izmir. De eerste dag hebben we de stad verkent en rondgelopen langs de zee en door het centrum. Het is een leuke stad, maar het kan niet tippen aan Istanboel :). Die avond hebben we vis gegeten (vis is in vergelijking met Nederland heel goedkoop in Turkije dus ik wil proberen het meer te gaan eten) en heb ik voor het eerst Raki gedronken; een Turkse anijsdrank wat stiekem gewoon Ouzo is en die ik niet heel erg lekker vind. De eigenaar van het restaurantvond het wel leuk om een stel toeristen te bedienen dus hij bleef ons maar raki van het huis bijschenken. De volgende dag hebben we Ephesus bezocht, de ruïnes van een Turkse stad uit de Griekse tijd. 's Avonds hebben we de lift ('ascensör') naar een hoog punt in de stad genomen waardoor we een heel mooi uitzicht hadden over de zee en de rest van Izmir. De laatste dag hebben we het havenstadje Foça bezocht. Een schattig klein plekje aan de zee waar veel Turkse toeristen waren vanwege de Bayram. Hier wilden Silvia en Beatrice heel graag zwemmen, maar na vijf minuten in het water besloot Silvia toch dat het te koud was en hebben we op een steiger gezeten en van het uitzicht genoten.

Deze week, de vierde week, heb ik eindelijk een kamer gevonden. Het is een minikamertje waar alleen een bed en twee kasten in passen en is 10 minuten lopen van het busstation en ferrystation van Kadiköy en 10 minuten lopen naar het centrum. Voor nu is het even prima. Ik ben verder aan het kijken naar een kamer die iets groter is en waar wel een bureau op de kamer past, maar ik heb geen haast, want ik ben allang blij dat ik eindelijk in Kadiköy woon en niet meer dakloos ben :). De rest van de week was een rustige week die vooral in het teken stond van colleges die eindelijk inhoudelijk begonnen zijn, veel thee drinken met mensen hier, wafels eten en waterpijp doen (dat is hier heel goedkoop). Ik begin langzaam een beetje moe te worden van de universiteit, want het lijkt wel alsof ze niets kunnen regelen. Vanaf het begin hebben ze gezegd dat we vóór 2 oktober onze lessen moeten hebben geregistreerd. Deze week, twee dagen voor de registratiedeadline vertellen ze ons dat we ons niet kunnen registreren, want alle lessen zitten al vol met Turkse studenten die niet naar de lessen komen, maar alleen het tentamen willen maken. Ook gooien ze na drie weken nog de roosters van vakken om, waardoor ik alweer mijn rooster heb moeten veranderen omdat ik anders overlap van vakken heb. Zucht. #welcomeinturkey.
Verder ben ik met een paar meisjes naar de grote bazaar geweest aan de Europese kant. Je kunt hier en om de bazaar waar ook nog een mini-bazaar ligt alles kopen; van (echte) zilveren sieraden tot kruiden en specerijen. Ik heb meteen mijn Turks kunnen oefenen door te onderhandelen over de prijs :). Ik had verwacht dat in de grand bazaar alles heel goedkoop zou zijn, maar je kunt hier juist producten kopen van goede kwaliteit waardoor het wat prijziger is dan spullen die je in de mini-bazaar rondom de grand-bazaar kunt kopen.

Dit is wat ik me allemaal nog kan herinneren van de afgelopen paar weken en ik denk dat dit een goede globale samenvatting is van mijn eerste maand hier. Al het begin is moeilijk en ik moet toegeven dat ik wel een paar keer gedacht heb waarom ik ook alweer per se naar Turkije toe wilde, maar ik begin hier langzaam echt mijn draai te vinden, vooral nu ik Kadiköy woon. Ik ben nog steeds dol op het Turkse eten hier (op de groentes na die altijd drijven in de olie) en ik kan geen genoeg krijgen van alle döner, dürüm, wafels, chocoladesoufflés, baklava en alle andere dingen wat teveel is om op te noemen. Iedere dag hier is een nieuw klein (en soms ook groot) avontuur en ik ben heel blij dat ik de kans heb gekregen en genomen om naar Istanbul te gaan :)

Een paar dingen die me hier zijn opgevallen:
-Wafels zijn hier echt een ding. Op iedere hoek zit er wel een wafeltentje waar je een vers gebakken wafel kunt krijgen met drie soorten chocolade, fruit, chocolade toppings en nog meer (chocolade)saus. Vervelend ;).
-Alles is hier veel goedkoper dan in Nederland, behalve de elektronica en bier en wijn. Wat een beetje jammer is als je hier een nieuwe telefoon moet kopen omdat je je telefoon in de taxi hebt laten liggen.
-Sommigen turken vinden het superleuk om met ons te praten en zijn heel erg vriendelijk; ondanks dat ze geen Engels kunnen. Anderen zijn heel erg geïrriteerd als ze merken dat we geen Turks spreken en doen heel erg onbeleefd tegen ons; Zelfs als we met ons gebrekkige turks iets proberen te vragen.
-Atatürk en de turkse vlag zijn OVERAL. Op de auto's. Op de universiteit. In de supermarkt. In de kledingwinkel. In mijn favoriete wafelrestaurantje. Op straat. In het belastingkantoor. In het metrostation. In het ziekenhuis. Etc.

Een applausje voor degene die dit hele boekwerk heeft kunnen doorwerken. Mijn volgende update zal ik proberen korter te houden.

Hosça kal! :)

Sanne